Чуеш пошум у вулькане.
Бачыш: кратаецца кратэр.
Абуджаецца каханьне.
Нараджаецца наратар.
Ты глядзеў пра гэта сьненьні,
прадчуваў яго ў бяссоньні.
Дачакаў свайго імгненьня
й разумееш, што ня сёньня.
Покуль рухі дырыжора
не падказваюць, што досыць, –
перасоўваць, пераносіць:
на пазаўтра, на заўчора.
А знадворку навакольле,
нейчых жыцьцяў эпізоды.
Бачыш ясна, як ніколі:
усё на сьвеце – як заўсёды.
Кірмашы, тавары, твары,
дзеўкі, дзівакі, дзівосы.
Вось і восеньскія хмары
бамбардуюць хмарачосы.
Сьняцца месты-пабрацімы,
усявышнія з машыны.
Не радзіўся для радзімы –
хоць памры не для чужыны.
Змарнаваўшы сэнс і сілы,
пазабудзь імя і дату
й кідай словы на мабілу
невядомага салдата.
Хай гуляе ў кіназорку
за варожую валюту.
Не дажыць да кіна-золку,
да сьвяточнага салюту,
25
да шчасьлівага фіналу,
да білеціка ў канвэрце,
да апошняга каналу,
дзе карцінкі ўжо ня сьцерці.
|
|
